Σήμερα έφυγα από το σπίτι και νόμισα πως ξέχασα να πάρω το κινητό. Πανικός. Χαμός. Ανασφάλεια. Και σκέψου ότι ανήκω στη γενιά που δεν μεγάλωσε με τα κινητά, αλλά αυτά μπήκαν στη ζωή μας στα "early twenty" μας!
Αλήθεια, πως ζούσαμε στην Π.Κ.Ε.???
Α. Βραδυνές Εξόδοι
Παρασκευή την ώρα που σχολάναμε:
"Ρε, θα βγκούμε έξω πόψε?".
"Standard!"
"Στο τοιχούι στις 9.00?"
"Έγινε".
Και έτσι απλά βρισκόμαστε η παρέα στο "τοιχούι" και ξεκινούσε η βραδιά μας. Ούτε τηλέφωνα πριν, ούτε τηλέφωνα μετά του τύπου, "έλα ήρτα, που είσαι?".
Αν θα έρκουνταν να μας πιάσουν οι γονιοί μας επαρκάραν στο σημείο που μας αφήσαν και μας περίμεναν. Έτσι τζιαι ετόλμάς τζιαι εν ήσουν στην ώρα σου, κάθε λεπτό που περνούσε φορτώναν, και όσο πιο μεγάλη η καθυστέρηση, τόσο πιο πολλά που "την μούττη σου εβγάλλαν τη νύχτα."
Β. Σάββατο Απόγευμα
Χτυπούσε το τηλέφωνο στο σπίτι κατά τις 11:00 το πρωί.
"Έλα, το δείλις Πικαττίλυ?"
"Καλό! Στες 4:00?"
"Ναι".
Στις 4.00 είμασταν στο ραντεβού, καθόμασταν τζιαμαί που είναι τα σκαλία του Ζήνα Πάλλας και περνούσαμε το απόγευμα.
Γ. Φοιτητές
Κατά τη διάρκεια των φοιτικών χρόνων, με θυμούμαι με την τηλεκάρτα (WTF??). Κανονίζαμε τα ραντεβού μας και πάλι μια χαρά τα καταφέρναμε και βρισκόμασταν.
Δ. Διακοπές
Στις διακοπές, είτε σαν μαθητές, είτε σαν φοιτητές, είμασταν χωρίς κινητά, οι γονιοί μας δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μας, εκτός εάν συγκινούμασταν εμείς να τους τηλεφωνήσουμε και "όλα καλά". Με την παρέα πάλι μια χαρά συντονιζόμασταν και βρισκόμασταν, ούτε χανόμασταν ούτε τίποτα.
Ενώ σήμερα με τα κινητά, επειδή έχεις "πρόσβαση" στους δικούς σου ανθρώπους ανα πάσα στιγμή, έτσι και τους γυρέψεις και δεν σε καλέσουν πίσω εντός της ημέρας, ππεε...., ξεκινούν σενάρια για αγρίους.
Το πιο καλό τότε με τα σταθερά και μόνο, ήταν το ότι μπορούσες να χαθείς. Κτυπούσε το σταθερό δεν το σήκωνες και τελείωνε εκεί το θέμα. Τώρα, δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Και να μη σηκώσουμε το κινητό, ξέρουμε ποιος μας πήρε. Είναι δύσκολο να αποφύγουμε κόσμο, αλλά και να μας αποφύγουν....
Και το πιο σημαντικό, τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχε κινητό να ψάξει ο γκόμενος/γκόμενα σου. Ξέρετε πόσους γάμους/σχέσεις κατάστρεψαν τα κινητά????
Clyde
Αλήθεια, πως ζούσαμε στην Π.Κ.Ε.???
Α. Βραδυνές Εξόδοι
Παρασκευή την ώρα που σχολάναμε:
"Ρε, θα βγκούμε έξω πόψε?".
"Standard!"
"Στο τοιχούι στις 9.00?"
"Έγινε".
Και έτσι απλά βρισκόμαστε η παρέα στο "τοιχούι" και ξεκινούσε η βραδιά μας. Ούτε τηλέφωνα πριν, ούτε τηλέφωνα μετά του τύπου, "έλα ήρτα, που είσαι?".
Αν θα έρκουνταν να μας πιάσουν οι γονιοί μας επαρκάραν στο σημείο που μας αφήσαν και μας περίμεναν. Έτσι τζιαι ετόλμάς τζιαι εν ήσουν στην ώρα σου, κάθε λεπτό που περνούσε φορτώναν, και όσο πιο μεγάλη η καθυστέρηση, τόσο πιο πολλά που "την μούττη σου εβγάλλαν τη νύχτα."
Β. Σάββατο Απόγευμα
Χτυπούσε το τηλέφωνο στο σπίτι κατά τις 11:00 το πρωί.
"Έλα, το δείλις Πικαττίλυ?"
"Καλό! Στες 4:00?"
"Ναι".
Στις 4.00 είμασταν στο ραντεβού, καθόμασταν τζιαμαί που είναι τα σκαλία του Ζήνα Πάλλας και περνούσαμε το απόγευμα.
Γ. Φοιτητές
Κατά τη διάρκεια των φοιτικών χρόνων, με θυμούμαι με την τηλεκάρτα (WTF??). Κανονίζαμε τα ραντεβού μας και πάλι μια χαρά τα καταφέρναμε και βρισκόμασταν.
Δ. Διακοπές
Στις διακοπές, είτε σαν μαθητές, είτε σαν φοιτητές, είμασταν χωρίς κινητά, οι γονιοί μας δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μας, εκτός εάν συγκινούμασταν εμείς να τους τηλεφωνήσουμε και "όλα καλά". Με την παρέα πάλι μια χαρά συντονιζόμασταν και βρισκόμασταν, ούτε χανόμασταν ούτε τίποτα.
Ενώ σήμερα με τα κινητά, επειδή έχεις "πρόσβαση" στους δικούς σου ανθρώπους ανα πάσα στιγμή, έτσι και τους γυρέψεις και δεν σε καλέσουν πίσω εντός της ημέρας, ππεε...., ξεκινούν σενάρια για αγρίους.
Το πιο καλό τότε με τα σταθερά και μόνο, ήταν το ότι μπορούσες να χαθείς. Κτυπούσε το σταθερό δεν το σήκωνες και τελείωνε εκεί το θέμα. Τώρα, δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Και να μη σηκώσουμε το κινητό, ξέρουμε ποιος μας πήρε. Είναι δύσκολο να αποφύγουμε κόσμο, αλλά και να μας αποφύγουν....
Και το πιο σημαντικό, τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχε κινητό να ψάξει ο γκόμενος/γκόμενα σου. Ξέρετε πόσους γάμους/σχέσεις κατάστρεψαν τα κινητά????
Clyde
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου